Ραψωδός Φιλόλογος - Ογδονταπέντε

Πώς θα εξηγήσεις κάποτε σε κάποιον που γεννήθηκε εχτές,
τις απλές και ανεκτίμητες στιγμές,
το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά μες τις γειτονιές,
τα τελευταία εκείνα χρόνια που γλιτώσαμε απ’ το στρες?

Δυστυχώς φίλε μου, γεγονός είναι πως είμαστε η τελευταία που τα πρόλαβε γενιά,
άντε τώρα να εξηγήσεις εσύ στον πιτσιρικά πως ήτανε η εποχή που δεν είχαμε κινητά,
που δεν είχαμε net, facebook, msn,
μα διαβάζαμε asterix, lucky luke και ten ten,
που όλη μας η χαρά,
όλη την εβδομάδα, ήτανε να ‘ρθει το Σάββατο να δούμε παιδικά,
τότε που το καλό και το κακό δεν ήταν κάτι σχετικό
και το να βγάζεις φωτογραφίες στο νετ δεν ήταν κάτι το φυσιολογικό
και μου φαίνεται τραγικό πως ξεπούλησατε υλικό προσωπικό τόσο εύκολα,
τόσο αβίαστα, γίνανε τα συναισθήματά μας απλησίαστα,
το να αγαπήσεις πραγματικά ή να κάνεις φιλίες θυμίζουνε πράγματα αχρείαστα.
Τίποτα εν τέλει, πια δεν απομένει, κείτεται η αθωότητά μας σκοτωμένη,
μα την αγνοούμε όλοι επιδεικτικά μένοντας μέσα στο καβούκι μας ακόμα κλεισμένοι.
Γάμα τα ιδανικά και τις αξίες, είναι μάλλον πιο σημαντικές οι ηλεκτρονικές γνωριμίες,
τα σχόλια στις sexy σας φωτογραφίες, οι friends, τα views, οι on line ομιλίες,
το τέλειο προφίλ, οι σχέσεις οι εφήμερες, χίμαιρες, λόγια που με κυνηγάν,
γιατί οι άνθρωποι σκότωσαν πια την αγάπη το γύρισαν στα one night stand!

Κάνω έκλυση απεγνωσμένη,
μην βλέπεις το παιδί, το φίλο σου, τη γκόμενα σου να πεθαίνει,
γιατί έτσι γίνεται και ας μην το καταλαβαίνει,
δράση πρέπει να αναλάβεις τώρα που δεν είστε ξένοι,
ακόμα δεν είναι αργά, τα λόγια μου μη βλέπεις σαν οπισθοδρομικά,
θυμήσου το πως ήταν όταν ήμασταν παιδιά,
όταν είχε σημασία το ποιος είσαι και όχι μονό το πως είσαι, τελικά
τι συμβαίνει κάποιος να μου πει,
γιατί αφήσαμε να μείνει η ψυχή μας ταπί?
Γιατί δώσαμε τόση βάση πολύ στην εμφάνιση την εξωτερική
και γιατί χρειάζεται να προσποιείσαι?
γιατί έχει βάρος το φαίνεσαι και όχι το είσαι?
Γιατί πιθηκίζεις στο στερεότυπο τους και ό,τι πλασάρουν μιμείσαι?
Πες μου, πού πήγε η διαφορετικότητα, πες μου, η όμορφη αυτή πολλαπλότητα,
πες μου, που χάθηκε η προσωπικότητα,
κάποτε είχαμε όλοι το δικαίωμα να νιώθουμε αλλιώτικα.

Ονειρεύομαι μια κοινωνία, και ας είναι ουτοπία,
που για να γουστάρει μια γκόμενα, δεν πρέπει να χάσεις δέκα κιλά μα να διαβάσεις δέκα βιβλία.
Ονειρεύομαι μια κοινωνία που δεν έχει αξία το πόσες γάμησες,
μα πόσες ξάπλωσες στο ίδιο κρεβάτι, το πόσο στ αλήθεια πολύ τις αγάπησες.
Όμως νοιώθω τόσο μονός σ αυτά τα όνειρά μου,
μα να ολοκληρωθώ δεν ήρθε ακόμα η σειρά μου
και μ' ένα μικρόφωνο για συντροφιά μου ανοίγω ξανά τη καρδιά μου.

Γι’ αυτό κάπου εδώ σταματώ,
γυρνώ το χρόνο πίσω ώστε να ξαναγίνω παιδί μικρό
και μέχρι κάπου εκεί να σε βρω,
σου εύχομαι ταξίδι καλό και σ αποχαιρετώ..

(It's not sad, it's not such big surprise...
just nature, we are animals nothing more..
you know what, i 'm learning be ok with that..)